Τρίτη


“so sad…” that's my name

καθισμένη στα σκαλιά
έξω από την κρεβατοκάμαρα της συμπίεσης
αποδέχομαι την αποτυχία

η γάτα κυνηγάει τα έντομα της νύχτας
που τα τραβά το ελάχιστο φως της βραδιάς
όμως γνωρίζει ότι τελικά η ίδια στο καθόλου θα καεί

την νιώθω ιδρώτα που κολλάει στην σάρκα
Μικροί αιμοβόρικοι χειμώνες
βδέλλες φυλλοβόλων δέντρων
που πίνουν ψυχή
τρέφονται με ρίζες

αλλά έκανα το λάθος και σήκωσα ψηλά το βλέμμα

Το ορκίζομαι

ένα φεγγάρι σιωπηλό έσερνε πίσω του
όχι, όχι δεν το έσερνε
το είχε στο κατόπι του δεμένο

ένα αστέρι που ξεφώνιζε τόσο πολύ ζωή που έβαλα τα χέρια στα μάτια

με τυφλώνει η εκκωφαντική αγάπη, σκέφτηκα

όμως η φωνή σου όσα φίμωτρα και αν βάλω στην ψυχή μου
πάντα βρίσκει μια χαραμάδα

You were always a step ahead from my pain ....

Κάποτε έρχεται η στιγμή
που διεκδικείς το δικαίωμα της θλίψης
της απομάκρυνσης από εκείνα που δεν απέκτησες


_ Miriam_

2 σχόλια:

mat είπε...

Δεν θέλω να κλεισθώ ξανά σε εκείνα τα υπόγεια
δεν θέλω σου λέω , ακούς ;
Η Θλίψη μου πως θα χαρακώνει το φεγγάρι ;
πώς το αστρακόλουθο δάκρυ θα μαζεύει ;
Άσεμνε οργισμένε δεσμοφύλακα
βήμα το βήμα με καταδιώκεις
κι η γυμνή μου σάρκα
παραδομένη στην πυρά της απούσα ...

Καλησπέρα sad note

:) :)

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

Λίγο η υγρασία
Λίγο η τεμπελιά να σηκωθώ από το νυσταγμένο μου κρεβάτι
και να φορέσω προσεκτικά στον λαιμό πέτρινη μέρα

- οι γύρω με χλευάζουν
αν τυχόν και ανάποδα την ντυθώ –

είναι και αυτή η μοναξιά
που πάντα με κάνει
ν’αργοπορώ στα ραντεβού μαζί σας

Μα κάποια μέρα
θα κουραστείτε να περιμένετε
και θα’ ρθείτε να με βρείτε
ή μπορεί απλά να ανασηκώσετε τους ώμους
και να με λησμονήσετε

Είμαι πάντα στην ίδια διεύθυνση, Οδός Μελαγχολίας.
Αριθμό ακόμα δεν έχω πάρει από την πολεοδομία της μονοτονίας
Τηρούν απόλυτη σειρά προτεραιότητας στον αυτισμό ζωής


Μαρία Ρ.

Καλημέρα Ματ :)