Σάββατο
Ψυχές έβρεξε ο ουρανός
ακόμα κι εκείνες που δεν έχει αποκτήσει
Γέμισε η αυλή σταγόνες τρομαγμένες
Ποιός από τα σύννεφα τις εξόρισε
σε χώμα αφιλόξενο;
Μόνο εγώ πρόλαβα
Μεταμφιεσμένη
κρύφτηκα στα μάτια σου
Άσε με ελεύθερη
δίχως φόβο να κυλήσω
ίσαμε την άκρη των χειλιών σου
Γεύση κεραυνού θα σου προσφέρω ...
_Miriam_
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Αυτο το ποίημα για μενα είναι ό,τι ωραιότερο εχω διαβασει από σενα.
Και φυσικα εννοω οτι αυτα μου ταιριαζουν απολυτα ετσι?
Για να μην παρεξηγουμεθα κιολας :)
Απ τη μια ήθελα να σχολιάσω διαφορετικά και τωρα δεν μου βγαινει τιποτα.Κολλησα.
Ειναι και η μερα που ειναι ιδια με το ποιημά σου.
Ειναι και οι ψυχή μου που βουτηξες και της εκλεψες ενα κομματι και το εβαλες εδω...
Ειναι πολλα...
τι εποχή διανύω;
έφυγε μακριά
και τα πετάγματα
ακούσματα ισχνά
στην όραση της ακοής
σε ποια ξέρα
προσγειώνονται τα όνειρα
αναζητώντας μάταια
ναυαγοσώστες
σε ευχαριστώ μαρία μου
καλό μεσημέρι Σαββάτου
_Miriam_
(as always here...)
Δημοσίευση σχολίου