Όσο καιρό ήταν ο δήμιος μου
ξαπλώναμε μαζί
ματωμένοι από τους αμέτρητους φόνους
κάτω από τις γυμνές αμυγδαλιές
αναμένοντας μια άνοιξη
έστω και αρρωστιάρα
θα γράψω μια ιστορία αγάπης,
μου είπε μια μέρα
τυλίγοντας με αγάπη όλα τα σύρματα του ουρανού
στο πληγιασμένο κορμί μου
Τότε ήταν που πλάστηκε το πλευρό
H έλλειψη του, ενωμένους μας κρατούσε
Μετά έλουσε τα μαλλιά του σε κάποιον ξεχασμένο ποταμό
- βρήκε την ευκαιρία ανάμεσά μας να μπει -
και χάθηκε με το τράβηγμα των νερών
στο έμπα της πολυπόθητης εποχής
_Μiriam_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου