Μι Δίεση

Δεν φοβάσαι να περνάς απο πλατείες
που ερήμωσε ο βοριάς
κι η βροχή να πέφτει
εκκωφαντικά πάνω στις παλιές μαρκίζες
Δεν φοβάσαι να τριγυρνάς τα βράδια στις έρμες παραλίες
ψάχνοντας για τα κάστρα που έστησες το καλοκαίρι
αλίμονο,τα γκρέμισε αλύπητα ο χιονιάς

Ούτε σε σκιάζει να διασχίζεις ψεύτικες πολιτείες
με ενα παλιό χαρτη για οδηγό
μέσα σε αυτοκίνητο με καλοριφέρ αναμμένο
αλλα παρόλα αυτά εσύ να κρυώνεις
τυλιγμένος σε δανεικό παλτό

Ξοδεύεις τις νύχτες σου
στα παλιά νεκροταφεία
δεν φοβάσαι αυτούς δεν που ζουν ,
προτιμάς την συντροφιά τους
να ακουμπάς χάρτινα λουλουδια
πάνω σε φαγωμένα μάρμαρα

το μόνο τελικά που φοβάσαι
ειναι η ιδια η ζωή

πέτα το παλτό που δανείστηκες απο ζητιάνο
και κάνε στην άκρη το αυτοκινητό σου

Σταμάτα να παραπονιέσαι για ό,τι βλέπεις
οφθαλμαπάτες μιας όρασης που νοσεί
όχι για πράξεις που έγιναν
παρά μόνο γι’αυτες που έμειναν στην αναμονή
κλείσε τα μάτια σου και αφέσου στον βοριά
μάθε να ζείς αρχικά στην σιωπή

Άσε την βροχή να σου ξεπλύνει το προσωπο
και χόρεψε γυμνή μεσα στην ερημιά
Όταν πετάξεις από πάνω σου τα πάντα
τότε μονο θα δεις καθαρά



_Miriam_

Υ.Γ

έτσι γιατί αναπολώ ...