Νεκρά Φεγγάρια

Σκέφτηκα

 τώρα  το  φεγγάρι γιομίζει

τα σπλάχνα του με νέο αίμα

και εσύ κοιμάσαι
την σιωπή των νεκρών

οι μεθυσμένοι της νύχτας

αποσώνουν το γέμισμα της Σελήνης

με αλκοολικά όνειρα

και συ κοιμάσαι τις λέξεις των νεκρών

σκέφτηκα

τώρα η μυρουδιά της έξαψης μου

βάφει κόκκινα τα σεληνιασμένα αστέρια

κι εσύ αρμενίζεις κάτω
από τα μάρμαρα του ύπνου

το φεγγάρι των αλλοτινών σμίγει

με την αρμύρα του ιδρώτα μου

ο αρρωστιάρικος αγέρας τρυπώνει

μέσα στο αποπνικτικό δωμάτιο

με λαβώνει

με επουλώνει
με αφανίζει

κι εσύ μιλάς με τους νεκρούς

σκέφτηκα

τώρα το φεγγάρι αδειάζει

το αίμα μου
 στις πεθαμένες του κοιλάδες

κι αυτή η λύκαινα

κάνει συντροφιά
με το ναρκωμένο πεπρωμένο

τελικά

ποτέ δεν μου άρεσαν οι φλύαρες νύχτες

με τα φεγγάρια των Νεκρών


MiRiam.

p.s.

it is a long night, my love,
and your moons of silence are hungry ...