Ξαφνικά συνειδητοποίησα τι είχα χάσει.
Δεν έτυχε κάτι συγκλονιστικό ούτε καν μια βροχή δεν έπεφτε όταν κατάλαβα τι είχα κάνει. Είχα περπατήσει μέχρι το θαύμα γυμνή και μια στιγμή πριν την αποκάλυψη του δώρου ντύθηκα το πουκάμισο της απάτης.
Ό, τι είχε προετοιμαστεί να μου φανερωθεί κρύφτηκε σαν κυνηγημένη ελπίδα στα σκοτεινά σοκάκια των απελπισμένων.
Εκεί που ούτε η σκιά δεν μαρτυρά το περίγραμμά της παρά μόνο αν έχεις εκδυθεί της ψυχής σου. Και δεν είναι εύκολο, αγάπη μου, να απαρνηθώ όλα αυτά που μέχρι τώρα με ολοκλήρωναν ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Όλη αυτή η μασκαράτα στην οποία συμμετέχουμε θνητοί και ημίθεοι – ο θεός γνωρίζει καλύτερα – είναι ιστός.
Και δεν ξεφεύγεις εύκολα από την παγίδα που σε έχει πείσει ότι είναι ο προορισμός ή έστω το δικό σου πεπρωμένο.
Καμιά φορά γελάω όταν σκέφτομαι όλα αυτά που λέμε για την μοίρα. Αν ρωτήσεις τον καθένα από εμάς θα σου πει ότι είτε την ακολουθεί είτε την αρνείται σαν τον Πέτρο που σφύριξε τρεις φορές στην προδοσία πριν τον ακούσει η παραπληγική κόρη του θεού.
Κι όμως έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι ακριβώς έτσι η ζωή μας. Δεν πιστεύω ότι ακολουθούμε το δικό μας πεπρωμένο.
Παρά γινόμεθα οπαδοί της μοίρας αυτών που αγαπούμε και εκείνοι με την σειρά τους γίνονται πιστοί ακόλουθοι του δικού μας ριζικού. Και θέλω τόσο πολύ να σε ρωτήσω αν όλα αυτά εξυπηρετούν τελικά εμάς ή κάποιον αστερισμό που απλά παίζει κακεντρεχή παιγνίδια μαζί μας. Αλλά ίσως όλο αυτό να μην έχει νόημα από την στιγμή που ανακαλύπτεις την αλήθεια.
Γιατί στο σημείο εκείνο ξέρεις πως είναι ακατόρθωτο να αλλάξεις την πορεία που ακολουθεί εκείνος για σένα και εσύ για αυτόν. Και εκεί στην τελευταία παράγραφο ανακαλύπτεις την παραχάραξη της λέξης πεπρωμένο.
Από κάτω, αν ψάξεις πολύ καλά, κρύβεται η λέξη "κλοπή" .
MiRiam.
